เดอะ ไดมอนด์ มิติรักข้ามจักรวาล

คืนวันศุกร์ที่ 5 พฤษภาคม 2549 ความสงบเริ่มแผ่คลุมบริเวณอาคาร

สำนักงานใหญ่ของธนาคารแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ มีแต่เสียงนกหวีดดังแหวกอากาศ เป็นระยะจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ซึ่งยืนปฏิบัติหน้าที่อยู่ตามจุดต่าง ๆ

ทั้งในตัวอาคารและริมถนนขนาดสองช่องทางซึ่งวนเป็นวงกว้างรอบอาคาร อาคาร สำนักงานแห่งนี้ใหญ่โตกว้างขวาง แบ่งเป็นสามอาคารหลัก คืออาคารส่วนกลาง

ซึ่งเป็นที่ตั้งของธนาคาร อาคารฝั่งตะวันออกและฝังตะวันตกขนาบเป็นปีก

ซ้ายและขวาของอาคารกลาง ทั้งสองอาคารเปิดให้เช่าเป็นที่ทำการของบริษัทชั้นน้า หลายแห่ง

กระจกอาคารสีฟ้าอ่อนฟ้าเข้ม ต่างกันตามแต่มุมมองและมุมเหลื่อมของ

ตึก แสงไฟที่ส่องสว่างยามคํ่าคืนจากเสาไฟฟ้าในบริเวณอาคารหรือนอกถนน

รวมทั้งสปอตไลต์บริเวณลานน้ำพุด้านหน้า กระทบผนังกระจกอาคารมองเห็นเป็น แสงระยิบระยับแทนที่ดวงดาวที่หลบม่านฟ้าอยู่หลังเมฆฝน ต้นโพใหญ่ที่ยืนต้น ตระหง่านอยู่ด้านหน้า พาดเงาทาบพื้นลานน้ำพุและสวนหย่อมริมถนนสายในที่ติด ถนนใหญ่ คล้ายงานจิตรกรรมขาวดำบนผิวคอนกรีต ใบโพสะบัดตามแรงลม

ดูเหมือนกระดิ่งแกว่งไกวนับร้อยพัน วันนี้เป็นวันฉัตรมงคลซึ่งเป็นวันหยุดราชการ ทำให้ผู้คนบางตา มีแต่คนที่พาลูกมาเรียนพิเศษในโรงเรียนกวดวิชาซึ่งเช่าอยู่

ชั้นล่างของอาคารฝังตะวันออก และคนที่มาใช้บริการร้านค้าและร้านอาหาร

ตกเย็นผู้คนเริ่มทยอยขับรถออกจากลานจอดรถชั้นใต้ดินจนเกือบหมด เจ้าหน้าที่ รักษาความปลอดภัยบางคนเริ่มจับกลุ่มคุยกัน...ไม่มีรถให้โบก ไม่มีใครให้ดูแล

มีแต่ความมืดและอากาศอับชื้นหลังฝนโปรย

บริเวณหน้าลานนํ้าพุเริ่มปลอดคนเมื่อเจ้าหน้าที่ รปภ. สองคนเดินไปรวม กลุ่มคุยกับกลุ่มเจ้าหน้าที่ที่ดูแลบริเวณด้านช้างอาคาร และอีกคนเดินไปเข้าห้องนํ้า ในลานจอดรถ ไม่มีใครทันสังเกตเห็นแสงสีขาวเหลืองที่ตกจากฟ้ามืด ผ่านยอด แหลมของอาคารกลางและหายวูบไปในสระของลานนํ้าพุด้านหน้า

ณ เวลานั้น นาฬิกาในเมืองกรีนิช ตีบอกเวลา 01:02:03 มันเป็นเวลา

ที่กำแพงกาลเวลาในหลุมดำเปราะบางที่สุดจนไม่อาจต้านทานการเดินทางผ่าน

มิติของสิ่งมีชีวิตอารยธรรมสูง

เนิ่นนานหลังจากนั้น ผิวน้ำในสระด้านหน้ากลับนิ่งสนิท สะท้อนเงาของ อาคารราวกระจกเงาบานใหญ่ รปภ. ปิดไฟที่เปิดไร้เมื่อตอนหัวคํ่าหมดแล้ว มีแต่

แสงหนึ่งจากค้นสระ นั่นคือแสงสีขาวจากร่างร่างหนึ่งซึ่งนอนควํ่าหน้า ลำตัวแนบ กับพื้นกระเบื้องของลานน้ำพุ น้ำท่วมทั้งร่างจนมีดตัว

ชายจากฟากฟ้าผู้นี้มีนามว่าเจอาร์วัน

ณ ดาวแม็กไมต์

ที่ประชุมใหญ่สถาบันจักรวาลวิทยา

เจอาร์ บิดาของเจอาร์วันเป็นประธานที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ ร่างแม็กไมต์ของ เขาเป็นสีคล้ำเข้มกว่าคนอื่น

“ผมขอเสนอให้ลูกชายคนโตของผมเป็นผู้ปฏิบัติภารกิจนี้ เจอาร์วันมี คุณสมบัติเหมาะสมทุกประการ”

ประธานในที่ประชุมซึ่งดูอาวุโสที่สุดในที่นั้น ลูบเครายาวสีขาวของตน

หันไปทางเจอาร์ ถามว่า

 “เขาเหมาะสมกว่าบุคคลอื่นอย่างไร”

“เราทุกคนทราบกันดี...” เจอาร์เอ่ยอย่างมั่นใจ เขาเป็นชายวัยกลางคน

ร่างสูงสง่า ผมสีดอกเลาท่าให้ใบหน้าดูแก่กว่าอายุจริง

“แม้ดาวโลกจะมีมนุษย์ที่มีรูปร่างหน้าตาภายนอกเหมือนเราทุกอย่าง เว้น

แต่ผิวกายที่เป็นเนื้อยืดหยุ่นได้ แต่ในโลกมีได้มีอัญมณีมากมายเหมือนอย่าง

ดาวของเรา และอัญมณีในดาวโลกเป็นเพียงสิ่งประดับ มีใช่ธัญญาหาร หากส่ง

บุคคลอื่นที่มีใช่เจอาร์วัน ย่อมจะต้องเกิดการแย่งชิงกันระหว่างผู้แทนของเรา

กับมนุษย์โลก กลับกลายเป็นการต่อสู้ แทนที่จะไปอย่างสันติอย่างที่เราตั้งใจ”

ผู้เข้าร่วมประชุมนับสิบคนพยักหน้าเห็นด้วย รวมทั้งท่านประธาน

“เจอาร์วันสามารถกลายร่างเป็นกายเนื้อเหมือนอย่างมนุษย์ เขาสามารถ บริโภคอาหารแบบเดียวกับมนุษย์” เจอาร์กล่าวเสริม เพิ่มความมั่นใจให้ทุกฝาย

“แล้วเจสส์ ผู้ช่วยของท่านล่ะ ถึงเขากลายร่างเป็นมนุษย์ไม่ได้ แต่เขา

ก็สามารถแปลงวัตถุให้เป็นเพชรพลอยเพื่อบริโภคเป็นอาหารได้นี่” กรรมการ

คนหนึ่งซึ่งมีร่างแม็กไมต์สีม่วงถาม

“ข้าเตรียมการให้เขาไปที่ดาวดวงอื่นแล้ว อีกประการหนึ่ง ข้าคิดว่าเจอาร์วัน กลมกลืนกับมนุษย์ได้ดีกว่า”

“แล้วการนำมนุษย์โลกกลับดาวแม็กไมต์ล่ะ พวกท่านเห็นว่าอย่างไร จาก การประชุมคราวก่อน เรายังตัดสินไม่ได้ว่าจะนำมนุษย์กลับมาโดยที่ยังมีชีวิต

หรือนำกลับมาเฉพาะร่างที่ไร้วิญญาณแล้ว”

เมื่อท่านประธานเอ่ยเท้าความ เสียงชุบซิบปรึกษากันของผู้เข้าร่วมประชุม

ก็ดังกระหึ่ม

“แต่ที่แน่ๆ คงไม่มีเครื่องมืออื่นใด นอกจากพัชรอัคคิ” ประโยคนี้ของท่าน ผู้นำทำให้เสียงซุบซิบเงียบลง เจอาร์ยกมือขึ้นพูดอีกครั้ง

“ข้าขอยืนยันความมั่นใจในพัชรอัคคิ เราไม่ควรสุ่มตัวอย่างจากมนุษย์ที่ ไม่ได้ถูกคัดเสือก ท่านเห็นตัวอย่างจากดาวอื่นแล้ว เขาพามนุษย์ที่บังเอิญไปพบ

กลับดาวตนเอง จนป่านนี้ยังไม่มีความคืบหน้าอะไร เรายังคงมีความรู้อันน้อยนิด เกี่ยวกับกลไกทางกายภาพของมนุษย์ เกี่ยวกับระบบประสาท และการประสาน

การท่างานระหว่างสมอง หัวใจ และร่างกาย”

ผู้เข้าร่วมประชุมที่นั่งอยู่หน้าสุดยกมือขอพูด เขาเป็นชายร่างเล็ก อายุ

ไล่เลี่ยกับเจอาร์

“ข้าเห็นด้วย แต่เราจะต้องมั่นใจว่าพัชรอัคคีจะเป็นตัวช่วยในการคัดเลือก

ที่เหมาะสม”

เจอาร์พยักหน้าเข้าใจ “ที่ท่านพูดมานั้นถูก ยังไม่มีใคร-รับรองว่าพัชรอัคคี เป็นตัวช่วยที่เหมาะสมหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ ณ เวลานี้ พัชรอัคคีคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เรามี มนุษย์ที่สัมผัสพัชรอัคคีได้ย่อมไม่ธรรมดา จิตใจหรือสมองอาจเหนือกว่ามนุษย์ ทั่วไป ที่สำคัญ เขาอาจสามารถใช้สมองสื่อสารร่วมมือกับเรา ท่านเองก็ไปดูงาน

กับเราที่ดาวเซไนต์แล้วไม่ใช่หรือ มนุษย์โลกที่เขาจับตัวมาไม่ให้ความร่วมมือเลย ร่างกายไม่ตอบสนอง สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้ตายไป ส่วนร่างที่ไร้ชีวิตก็กลับทำ ปฏิกิริยาอย่างรุนแรงกับบรรยากาศของดาวเซไนต์ จนเปลี่ยนรูปและไม่คงเป็น รูปร่างอย่างที่ควรเป็น สรุปแล้วการนำมนุษย์ผู้นั้นมาจึงเท่ากับเสียเปล่า”

ชายร่างเล็กยิ้มนิด ๆ “ก็จริงชองท่าน ข้ายังคิดว่าการบังคับให้มนุษย์มา

กับเราโดยที่เขาไม่ต้องการ เป็นสาเหตุหนึ่งด้วย”

“ถูกต้องแล้ว และข้าเชื่อว่าพัชรอัคคิจะคัดเสือกผู้ที่เต็มใจ มันยังมีพลัง

ที่จะคุ้มครองให้มนุษย์สามารถเดินทางมายังดาวของเราได้อย่างปลอดภัย

ปลอดภัยกว่าพัชรสิงหะหรือพัชรเมฆาที่เราเคยใช้”

“ขอเชิญนั่งลงก่อนทุกท่าน” ท่านประธานเอ่ยแทรก “การประชุมนี้ต้องมี บทสรุป เราประชุมกันมาครึ่งปีแล้ว ต่อไปนี้ข้าจะให้ทุกคนโหวตสองข้อ...

“ข้อที่หนึ่ง ผู้ปฏิบัติภารกิจควรเป็นเจอาร์วัน ลูกชายของเจอาร์ หรือบุคคล

ที่สถาบันจักรวาลวิทยาคัดเสือก (ซึ่งก็คือเจอาร์ทู ลูกชายของเจอาร์เหมือนกัน)

“ข้อที่สอง เราควรนำตัวอย่างมนุษย์ที่ถูกคัดเสือกแล้ว กลับมายังดาว

แม็กไมต์โดยที่ยังมีชีวิตอยู่หรือเป็นเพียงซากศพ หรือเป็นอย่างไรก็ได้ อย่าง

ใดอย่างหนึ่ง

“ส่วนข้อที่ว่าจะใช้พัชรอัคคีเป็นตัวคัดเสือกหรือไม่ ไม่จำเป็นต้องโหวตอีก เพราะนักวิชาการก็ได้ลงความเห็นแล้วว่าพัชรอัคคีเหมาะสมที่สุด”

ร่างนั้นค่อย ๆ ก่อตัวสูงขึ้น จนบอกได้ว่าเป็นโครงสร้างของชายฉกรรจ์

สูงใหญ่เกือบสองเมตร ไม่มีใครเห็นเขา ซึ่งโชคดีที่เป็นเช่นนั้น เพราะร่างนั้น

ต่างจากมนุษย์ทั่วไป แต่เป็นมวลน้ำซึ่งมีสีสันและโครงร่างไม่ต่างจากมนุษย์

เขาค่อย ๆ ก้าวออก'จากสระลาน'นาพุ เดินช้า ๆ ไปยังตัวอาคาร ทิ้งรอยน้ำ เป็นหย่อมในทุกย่างที่ก้าวเดิน

อุปสรรคตรงหน้าคือประตูกระจกบานใหญ่ที่มีระบบความปลอดภัย

แน่นหนาขวางกั้นอยู่ เขาพยายามผลักมันออกเพื่อเข้าสู่ภายใน แต่มือที่เป็นนํ้า

มิอาจผลักของแข็งใดๆ ได้ น้ำบางส่วนจากกายเขาซึมเข้าไปตามร่องประตู แต่

ไม่สามารถเข้าได้ทิ้งหมด ร่างน้ำพยายามอยู่ครู่หนึ่ง หากยังไร้ผล น้ำที่หลุดพ้น

เข้าไปในตัวอาคารจึงไหลกลับมารวมกับร่างน้ำข้างนอกอีกครั้ง

เจอาร์ตั้งสมาธิ เมื่อแรกมาเขาสัมผัสน้ำก่อนสิ่งอื่น เมื่อสัมผัสจนคุ้นเคย

ทุกอณูสาร ร่างกายจึงแปรเปลี่ยนเลียนแบบน้ำได้ไม่ยาก ขณะนี้เขาไม่ได้อยู่ใน

สระน้ำแล้ว สิ่งที่ได้สัมผัสต่อมาคืออากาศธาตุ วูบเดียวเพียงใจคิด ร่างน้ำอันตรธาน ไป อากาศธาตุเข้าแทนที่ ร่างที่เพิ่งเป็นน้ำเมื่อสักครู่แทรกตัวเข้าไปตามช่อง

บานประตูและพื้นด้านล่างทันที อากาศแตกกระจายต่างทิศทางอยู่ครู่หนึ่งแล้ว

ก็กลับรวมตัวกันอีกครั้ง

เขารู้สึกปลอดภัยขึ้นเมื่อเข้ามาในตัวอาคารโดยใช้ร่างอากาศที่บางเบา ร่าง อากาศก้าวเดินเหมือนลมปลิวผ่านเคาน์เตอร์ต้อนรับด้านหน้าของธนาคาร เห็น บันไดเลื่อนนำพาสู่ชั้นสอง เขาก้าวผ่านไปอย่างไม่สนใจ เขาตัดสินใจเดินสึกเข้าไป ในตัวอาคาร พลางคิดหาหนทางกระทำภารกิจให้เสร็จสิ้น

อาคันตุกะยามวิกาลผู้นี้ได้ศึกษาเรื่องราวของดาวโลกจนทะลุปรุโปร่ง สำหรับเขา อารยธรรมของโลกอยู่ในระดับกลางค่อนไปทางตํ่า ถึงแม้จะมีอุปกรณ์ อำนวยความสะดวกและเทคโนโลยีที่น่าสนใจมากมาย แต่มันก็ยังห่างชั้นกับทุกสิ่ง ที่มีในบ้านของเขา ที่นั่นอารยธรรมสูงล่งเกินกว่าใครในโลกนี้จะเข้าใจ เพราะมนุษย์ แยกจิตใจและเทคโนโลยีออกจากก้น ในขณะที่ดาวของเขา จิตและเทคโนโลยี หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว นวัตกรรมใด ๆ ที่คิดค้นขึ้นจึงมีประสิทธิภาพและทรง อานุภาพเหนือค่าบรรยาย

ภารกิจที่ได้รับมอบไม่ได้ยากเย็นเท่าไรนัก หากเขาก็มิอาจกำหนดได้ว่า

จะสำเร็จเสร็จสิ้นเมื่อใด ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ...

เหตุการณ์ก่อนที่เขาจะเดินทางมายังโลก

“พัชรอัคคีเดินทางล่วงหน้าไปยังดาวโลกแล้ว ถึงเวลาที่ลูกข้าจะต้องออก เดินทาง ณ บัดนี้”

เจอาร์ผู้พ่อยืนอยู่ในทุ่งอัญมณีเวิ้งว้างสุดลูกหูลูกตาพร้อมบุคคลสำคัญ

ของสถาบันจักรวาลวิทยาราวสิบคน ทุกคนจับจ้อง พุ่งสายตาไปที่หลุมดำขนาด ยักษ์ที่แผ่ขยายเป็นวงอยู่เหนือศีรษะ

“เขายังไม่มาอีกหรือ” เสียงผู้คนเริ่มวิพากษ์วิจารณ์

“แบบนี้จะตามพัชรอัคคีทันได้อย่างไร”

“ใจเย็นก่อนเถิด อีกไม่นานเขาก็จะมา” เจอาร์พูดเสียงดังแข่งกับเสียงวู่หวิว ของลมอวกาศ

“ใจเย็นไม่ได้หรอกท่านเจอาร์” ท่านประธานเอ่ย สีหน้าของเขาฉายแวววิตก “ท่านไปตามเขาเดี๋ยวนี้เถิด”

“ข้าส่งเจอาร์ทูไปตามเจอาร์วันแล้ว ท่านประธาน” ผู้เป็นพ่อชี้แจง

“ผ่านไปครู่ใหญ่แล้ว เขากลับหายไปพร้อมกัน ท่านต้องไปจัดการด้วย ตัวเองเดี๋ยวนี้ เครื่องสร้างหลุมดำของเราท่างานในเวลาจำกัด และที่แห่งนี้เป็น

แหล่งพืชผลอันอุดมของชาวเมือง ข้าไม่อยากให้ภารกิจของทางการท่าให้ประชาชน เดือดร้อนมากไปกว่านี้”

คนอื่นๆ พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของท่านประธาน

เจอาร์ไม่อาจขัดคำสั่งของผู้มีอำนาจสูงสุดในที่นั้น ด้วยเห็นกับตาว่า

บุษราคัมสีเหลืองอร่ามร่วงหลุดจากสำต้น เกลื่อนกล่นทั่วทุ่งอัญมณีทั้งที่ยังไม่

โตเต็มที่ มวลอากาศจากหลุมดำสังเคราะห์ผลักแรงดันมหาศาลซึ่งต้นอัญมณี

มิอาจต้านทาน...

ชายจากต่างแดนยังเดินต่อไปเรื่อย ๆ ใช่ว่าจะไม่รู้ทิศทาง เขามีแปลนของ

สถานที่แห่งนี้อยู่ในหัวแล้ว ร่างอากาศเดินมุ่งตรงไปทางตึกที่อยู่ทิศตะวันออก ตลอดทางก็ไล่สัมผัสทุกสิ่งที่ผ่านไป พยายามจดจำและเรียนรู้ทุกสั่งให้มากที่สุด

ด้วยการสัมผัส

ลิฟต์อาคารฝังตะวันออก มี รปภ. เฝ้าด้านหน้าลิฟต์สองคน เขาหลบวูบ

ที่มุมตึก ในจังหวะที่ รปภ. หันหลังไปอีกทางหนึ่ง ก็รีบแทรกตัวเข้าไปทางบันได

หนีไฟขึ้นไปที่ชั้นสอง แล้วกดลิฟต์จากชั้นสองไปยังชั้นที่สิบสี่ ในที่สุดก็มาถึง สำนักงานแห่งหนึ่ง เขาก็ใช้วิธีเดิมคือเดินแทรกกายเข้าไปตามช่องประตูโดยไม่ต้อง ใช้คีย์การ์ด

ห้องทำงานแห่งหนึ่งคือที่หมาย ขณะนั้นเป็นเวลาตีสามแล้ว ทางเดินสู่ห้อง ทำงานแต่ละห้องเกือบมีดสนิท มีเพียงแสงไฟสลัวจากภายนอกซึ่งไม่ได้ช่วยอะไร มากนัก ชายหนุ่มเดินตรงไปยังห้องที่เพิ่งจะว่างจากเจ้าของไม่นาน เจ้าของห้อง ลาออกไปแล้ว ทางแผนกทรัพยากรบุคคลของบริษัทกำลังประกาศรับสมัครงาน เพื่อหาคนมาแทน

มนุษย์ดำรงอยู่ได้ด้วยเครื่องนุ่งห่มเพื่อปกปิดร่างกาย อาหารเพื่ออิ่มท้อง

ที่อยู่อาศัยเพื่อหลบภัยและพักผ่อน รวมถึงยารักษาโรคในยามเจ็บไข้ เขาจดจำจน ขึ้นใจ มนุษย์ส่วนใหญ่ต้องทำงานเพื่อให้ได้มาด้วยสิ่งเหล่านี้... ตลอดช่วงระยะ

เวลาที่ประกอบภารกิจ เขาวางแผนแล้วว่าจะมาทำงานเหมือนมนุษย์ทั่วไป แต่

ตอนเย็นมนุษย์จะกลับบ้านไปพักผ่อน อีกทั้งเสาร์และอาทิตย์จะเป็นรันหยุด เขา

มีอาจสิงสถิตอยู่ในที่ทำงานได้ตลอดเวลา จะต้องหาที่อยู่อาศัยด้วย เขาควรจะพัก

ที่ไหนดี เสาร์อาทิตย์นี้จะอยู่ในห้องทำงานนี้แหละ กายอันเป็นอากาศธาตุนี้อยู่ได้ ทุกที่โดยไม่ต้องการอาหาร เขายังไม่เป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์ รอจนรันจันทร์ก่อน

เถิด เมื่อทุกคนมาทำงานแล้ว เขาจะมีครบทุกปัจจัยพื้นฐานและปัจจัยอื่น ๆ อย่าง

ที่คนอื่นมี ระหว่างรอคอยอยู่ที่นี่ เขาวางแผนไว้หมดแล้วว่าจะจัดฉากตกแต่ง

ประวัติของตนเองสำหรับการสมัครงาน ประสบการณ์ของเขาจะไม่ต่างจากผู้จัดการ คนก่อนที่ออกไป บางทีอาจเหนือกว่าทั้งที่อายุน้อยกว่า ก่อนอื่นเขาต้องมีชื่อสำหรับ ที่นี่ เขาเปิดคอมพิวเตอร์ ใส่ชื่อล็อกอินและรหัสผ่าน ไม่กี่นาทีก็เข้าถึงข้อมูล

ทั้งหมดของบริษัท เขาอ่านทุกไฟล์ที่มีจากเซิร์ฟเวอร์ และสุดท้ายก็เปิดไปที่ฟอร์ม ประวัติการทำงาน เขาใช้เวลาทำอยู่ราวหนึ่งชั่วโมงก็เสร็จสิ้น เหลืออยู่เพียงอย่าง เดียวที่ยังไม่ได้กรอก นั่นคือ ‘ชื่อ’

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)